تاثیر شخصیت معمار بر طرح او

تاثیر شناخت هر فرد از هویت شخصی و ایده آلها، از عوامل موثر بر طراحی خواهد بود. تعریف هر معمار از فلسفه وجودی خود، می تواند خطوط اصلی جهت گیری ها در جوانب مختلف زندگی حرفه ای و طراحی او را مشخص کند.

شناخت نسبی معمار از خود و جهان اطراف خود می تواند بیان کننده تعریف او از زندگی و تمایلات هنری باشد. شخص می تواند معماری را تنها وسیله ای برای امرار معاش بداند و یا آن را هدف و حقیقتی فرض کند که باید با کوشش و تامل بسیار و آموختن مهارتهای لازم، جهت رسیدن به سرشت این حقیقت تلاش نماید.

یورگ گروتر مطلب جالبی در کتاب "زیبایی شناسی در معماری" بیان می کند. گروتر می گوید که معماران با شخصیت درونگرا و معمارانی با شخصیت برونگرا اصلوب طراحی کاملا  متفاوتی در طرح هایشان دارا هستند. بدین ترتیب که معماران با شخصیت درونگرا اصولا عقل گرا هستند و تمایل به ایجاد نظم روشن در فضاها دارند و معماران با شخصیت برونگرا بیشتر احساس گرا هستند و نظم پیچیده و خارج از درک روشن را ترجیح می دهد. این دو گزاره را می توان با آثار معماران معاصر سنجید. برای نمونه می توان آثار لویی کان به عنوان یک معمار درونگرا و زاها حدید و فرانک گهری به عنوان معمارانی با شخصیت برونگرا را مثال زد.

شناخت هر فرد از خود بسیار ناقص و تابع عوامل تکثر گرا می باشد و شاید این شناخت در برخی مواقع با چالشها و تغییر های بسیار همراه شود. به عقیده من گرایش فردی در جست و جو برای حقیقت و نزدیک شدن به آن، در معماری نیز وجود دارد، ولی نیازمند زمینه های حرفه ای و مطالعاتی می باشد که با گذشت زمان می تواند به تکامل نسبی نزدیک شود.

کلبه هایدگر و خانه ویتگنشتاین

کلبه هایدگر بنایی نبود که خود آن را طراحی کرده باشد. در واقع یکی کلبه کوهستانی معمولی بود که در دامنه ای سبز جای گرفته بود. کلبه ای بود کوچک با پنجره های کوچک مربع شکل، دیوارهای چوبی و بام شیب دار سقف شینگل. به نظر می رسید بسیار به آنچه که یک کودک ممکن است از یک خانه ترسیم کند شباهت دارد. فضای داخلی متراکم بود: دیوارهای تخته بندی شده، چندین قفسه کتاب و یک جفت اجاق چوب سوز چدنی. این یک خانه کارکردی برای کشاورزان که علاقمند به زمین هستند، بود. به این دلیل وجه کاربردی آن بر آن بر زیبایی اش غالب بود. برای کسانی که به شکل زاهدانه ای ساده زیست بودند، در مقایسه با وسایل رفاهی لوکس بورژوازی ماربورگ و فرایبورگ –جایی که هایدگر تدریس می کرد- این کلبه چوبی تاکیدی بر یک جایگاه بی نقص برای تبلور تفکر هایدگر در هم بندی بنیادی ما بین زمین و آسمان، سکونت، بنا و هستی بود.